Katalog zbiorów biblioteki

O Izraelu pisze się na ogół albo politycznie, albo turystycznie. Z tej pułapki Paweł Smoleński znalazł niezmiernie eleganckie wyjście. On pisze o tym, jak się żyje na co dzień w miejscu, w którym nawet to, co turystyczne, jest polityczne.
W poprzednim tomie reportaży Izrael już nie frunie patrzył na to oczami swych żydowskich rozmówców. W Arab strzela... spogląda oczami arabskich Izraelczyków. Taka jest podstawowa różnica między tymi książkami. I jest to zarazem różnica jedyna. Jego żydowscy i arabscy Izraelczycy są bowiem do siebie nieoczekiwanie podobni. Nawet w poglądach: we wspólnym marzeniu, że któregoś dnia się obudzą, a tamtych nie będzie. We wspólnej, niechętnej akceptacji tego, że jednak będą. I w straszliwym zmęczeniu tym, że nic dobrego z tego wyniknąć nie może.
[Konstanty Gebert]

Pasjonująca opowieść o państwie Izrael. W dwudziestu kilku znakomitych reportażach Paweł Smoleński prowadzi nas po zaułkach izraelskich miast, po miasteczkach i kibucach, po plażach, knajpach i świątyniach. Wszędzie, gdzie się da, w salonach i na bazarach, rozmawia z ludźmi. Słucha ich opowieści. I pisze: o Fatimie i innych kobietach ze stowarzyszenia Sziruk jadących z misją do kobiet izraelskich, o życiu osadników w Strefie Gazy i o likwidacji żydowskich osiedli, o chorobie zwanej syndromem Jerozolimy, o rozpaczy i nadziei, o kibucu Beverly Hills na pustyni Negew, o murze oddzielającym Izrael od terytoriów palestyńskich i powszednim życiu po obu jego stronach, o rabinach i sprzedawcach marihuany, o chasydach i tych, którzy przyjechali budować nowe państwo, o wierze i odchodzeniu od wiary, o polityce i codziennym życiu, o lęku i jego przełamywaniu, o konfliktach i podziałach, o Izraelu Amosa Oza i Etgara Kereta, o zapachach i kolorach, o Żydach z Polski, Maroka, Rumunii, Jemenu, Ukrainy, Etiopii, o tym niezwykłym, unikatowym tyglu kultur, religii, czasów, obyczajów. Pisze o "idei, która była najpierw" i o ziemi, na której przyszło ją urzeczywistnić.